Wie het global-wereldje een beetje van nabij volgt, is in de loop van de voorbije jaren vast al eens op één of andere single gestoten van dit heel bijzondere gezelschap, waarvan ik denk/vermoed dat het in Boekarest gevestigd is. Sasha-Liviu Stoianovici is een allesbehalve “gewone” multi-instrumentalist-annex-beeldend-kunstenaar, die zich vooral op snaren en percussie toegelegd heeft en die zich verschillende regionale stijlen, inclusief de bijbehorende instrumenten, tot doedelzak toe, helemaal eigen gemaakt heeft. Zijn kompaan heet Alin Zābrāuteanu en die is dan weer erg gespecialiseerd in electronica en wat zij samen doen, is op zijn minst bijzonder te noemen.

Ik weet het: we krijgen wel eens vaker plaatjes van Balkan DJ’s toegeschoven, waarvan sommige indrukwekkend zijn, maar verreweg de meeste nauwelijks de moeite van het beluisteren niet of nauwelijks waard zijn. Dat zijn echter (haast) allemaal platen van DJ’s die met andermans werk aan de haal gaan en er bepaalde remix-procedures op toepassen. Hier heb je echter met iets volkomen anders te maken: dit zijn eigen composities, met eigen arrangementen, eigen productie…enfin, dit is origineel materiaal.

Natuurlijk zitten de gekende Balkanritmes erin, zodat dit voor de mensen dansbaar wordt, maar deze plaat biedt oneindig veel meer dan dat: dit is de neerslag van een muzikale reis doorheen de hele Balkan. Je komt er in te weten hoe de saz en de ney klinken in elektronische omgeving, de darbouka kent aan het eind van de plaat nauwelijks nog geheimen en vooral: de cocktail waarin al deze ingrediënten bijeen komen, smaakt simpelweg heerlijk. Oude volkswijsjes worden heel knap gepimpt met elementen, die recht uit een doosje komen en ik moest meer dan eens aan Massive Attack denken (wat een compliment is uit de mond van ondergetekende, die een heuse fan is van die band).

Kijk, ik ga het niet te lastig maken: struin even rond op het wereldwijde web en zoek een filmpje op, dat gelinkt is aan de track “Anadolka”, die er voor mij bovenuit steekt: daarin komt ongeveer alles bijeen wat er op deze plaat toe doet. De wat klagerige zang, het psychedelisch klinkende decor, de meeslepende groove waarin je nog de folky kant van het oorspronkelijke volksliedje herkent. Zeker als je daar dan, zoals op de plaat, “A Mirelui” achteraan plakt, krijg je in nauwelijks negen minuten een heel mooie samenvatting van het hele uur dat deze plaat duurt.

Keer op keer ontdek je bij elke beluistering nieuwe dingen, lagen, die je nog niet opgevallen waren. Daarmee bewijzen de beide heren dat zij, hoewel kennelijk hun voorkeur wel degelijk bij de dansmuziek ligt, niet te beroerd zijn om een flink eind dieper te graven. Laat ik even mijn compleet verzwonden dansdagen als excuus gebruiken: deze plaat spreekt zelfs oudere jongeren aan, die nog weten wat Krautrock en folkmuziek ooit waren, maar die nu vooral in hun hoofd meedansen vanuit hun schommelstoel. Héérlijke plaat, voorwaar!

(Dani Heyvaert)